Een dinsdagochtend in een willekeurige vergaderruimte van het ziekenhuis. We zitten opnieuw bij elkaar. Het projectteam en de ambassadeurs van Sterk in je Werk*. Deze keer staat het delen van verhalen en ervaringen op het programma. Een van de ambassadeurs is in tranen. Ze vertelt dat ze eindelijk de moed gevonden heeft om haar baan op te zeggen. Ze is al wat ouder. Maar het inzicht dat de verwachtingen over de invulling van haar werk indruist tegen haar normen en waarden heeft haar doen besluiten te stoppen. Ze weet niet wat dit gaat brengen, het pad is nog niet helder. Zij weet wel dat ze bij zichzelf gebleven is en eindelijk een keuze heeft gemaakt die goed voor haar is. Het zijn tranen van opluchting.

Het is de 8e bijeenkomst die wij als projectteam Sterk in je Werk hebben georganiseerd voor de ambassadeurs. De medewerkers van het ziekenhuis die zich graag extra willen inzetten voor het programma Sterk in je Werk. Vanaf de 1e bijeenkomst begin 2016 komen we al 3-maandelijks bij elkaar. Eerst om de rol van ambassadeur duidelijk te krijgen, daarna steeds meer om met elkaar te delen. Te delen wat de ambassadeurs binnen hun eigen afdeling doen om Sterk in je Werk op de kaart te zetten. Steeds vaker ook om de eigen ontwikkeling te bespreken.

Het valt me op dat de ambassadeurs na verloop van tijd stuk voor stuk in beweging komen. Opleidingen worden gestart, er wordt geflirt met het zelfstandig ondernemerschap, banen worden stop gezet en/of privé worden er keuzes gemaakt.

Het thema duurzame inzetbaarheid wordt door organisaties vaak groot aangevlogen. Middelen en interventies worden ontwikkeld en aangeboden. Er wordt gekeken naar draagvlak, bereik. Alles om de medewerkers in beweging te krijgen. Wat vaak genoeg toch niet lukt. Nieuwe plannen worden gemaakt, beleid wordt herschreven. Maar moeten we het niet gewoon kleiner maken? Onze tijd niet stoppen in het maken van plannen en beleid? En gewoon eens tijd vrijmaken voor het goede gesprek met de medewerker. De medewerker de aandacht en liefde te geven die het verdient.

Want daar zit wat mij betreft de crux. Met de ambassadeurs zijn wij op reguliere basis in gesprek gegaan over het belang van duurzaam inzetbaar zijn. Met oprechte aandacht en interesse hebben we naar elkaars ervaringen en verhalen geluisterd. We hebben tips gegeven en meegedacht over nieuwe wegen die ingeslagen kunnen worden. Dat maakt dat er beweging is gekomen, keuzes zijn gemaakt en dat er weer mocht worden gedroomd.

FactorVijf heeft meermaals onderzocht en bewezen welke factoren van positieve invloed zijn op de duurzame inzetbaarheid van medewerkers: dialoog, Ideals over ontwikkeling, autonomie, participatie en opleidingsmogelijkheden (Nauta & Van de Ven, 2017). Als brandstof noemen zij liefde en aandacht. En dat laatste, daar pleit ik graag extra voor. Geef medewerkers de liefde en aandacht die ze verdienen. Zie je medewerkers als mens. Met zijn wensen en verlangens; met zijn talenten en kwaliteiten; zijn eigen uniciteit en authenticiteit. Dat gaat beweging brengen. De ambassadeurs heeft het in ieder geval geen windeieren gelegd. De ambassadeursbijeenkomsten als proeftuin voor meer organisaties. Waar betrokken medewerkers al niet goed voor zijn.

* Sterk in je Werk is een programma binnen het St. Antonius Ziekenhuis met als doel medewerkers Vitaal, Bekwaam en Gemotiveerd te houden, nu en in de Toekomst.